کمدی خالتوریسم ؛ خنده های تاریخ مصرف گذشته و نوستالژی جویده شده با زن بلوند و پیراهن هاوایی!

این شوخی های بی جان، این نوستالژیِ جویده شده و این خنده های کنسروی فاسد، دیگر ارزش بلعیدن ندارند.

باید مثل آدامسی بی مزه که فقط فک را خسته می کند، - کمدی خالتوریسم ؛ خنده های تاریخ مصرف گذشته و نوستالژی جویده شده با زن بلوند و پیراهن هاوایی! این شوخی های بی جان، این نوستالژیِ جویده شده و این خنده های کنسروی فاسد، دیگر ارزش بلعیدن ندارند.

باید مثل آدامسی بی مزه که فقط فک را خسته می کند، از دهان سینما بیرون انداخته شوند.

  عصر ایران ؛ موحد منتقم - در این سال ها اگر بخواهی فرمول طلایی ساخت یک فیلم کمدی ایرانی را بنویسی، نیازی به دانش سینما، فیلمنامه نویسی یا حتی شوخ طبعی نداری؛ کافی است یک چک لیست دم دست داشته باشی.

تیک بزنی و بروی سر صحنه: اول: سفر خارجی.

فرقی نمی کند کجا؛ دوبی، استانبول، و یا مثل همین فیلمی که به زودی میخواهد اکران شود لوکیشن فیلم  جزایر جیمزباند تایلند انتخاب می شود، مسئله این نیست که ذهن مخاطب کجا می رود؛ مسئله این است که فیلم عمداً او را به کجا هُل می دهد.

  نشانه ها طوری چیده می شوند که تماشاگر نه به سفر و کشف مناظر، بلکه به همان پیش فرض های همیشگی ای فکر کند که سال هاست سوخت آماده ی این نوع کمدی هاست.

همین که داستان خارج از کشور بگذرد، انگار نیمی از بار خنده تأمین شده؛ اگر هم نشد، چند پلان فرودگاه و هتل پنج ست�