کت و شلوار و کراوات اگر صدا بود، شکل شما می شد

باد سردی از خیابان جام جم می گذرد.

درست شبیه روزهای اول زمستان 1402؛ درست از همان مسیر قدیمی که ناصر طهماسب با پیراهن سفید و کیف چرمی اش سال ها از آن عبور می کرد و به طرف استودیو می رفت.

- در دهه چهل، وقتی به دوبله حرفه ای وارد شد، کسی فکرش را نمی کرد که این مرد با صدای متینش، روزگاری بخشی از حافظه شنیداری مردم ایران شود.

صدایش آرام، شمرده و پر از طنین درونی بود؛ نه آن قدر خشن که ترساننده باشد، نه آن قدر نرم که بی اثر بماند.

صدایی که روی چهره بازیگران بزرگ نشست: روی آل پاچینو در بوی خوش زن ، روی همفری بوگارت در کازابلانکا ، روی جک نیکلسون در محله چینی ها و حتی روی داستین هافمن در پاپیون .

در این رهگذر هر بار، مردم بیش از چهره بازیگر، صدای ناصر طهماسب را به یاد می آوردند.

چه آنکه وقتی این تصاویر با صدای او گره می خوردند، نتیجه چیزی فراتر از دوبله بود؛ تو گویی آن شخصیت از ابتدای تولد به فارسی حرف می زد.

پرده چهارم: گویندگی در بیماری و بی حالی در سال های بعد، وقتی دوبله از روزهای باشکوه فاصله گرفت، او هرگز از عشقش دست نکشید.

با وجود خستگی و بیماری، هنوز پشت میکروفن می نشست.

گاهی شاگردان جوانش می گفتند: استاد، استراحت کن و او در پاسخ لبخند می زد: وقتی حرف نمی زنم، انگار نفس نمی کشم.