«زندگی دیگران»؛ وقتی اخلاق، مجوزِ بقا می شود

فیلم دستش را روی گلوی تماشاگر می گذارد: اگر جای ویسلر بودی، واقعاً تا کجا پیش می رفتی؟ تا افشا یا استعفا؟ یا فقط تا جایی که وجدان خودت آرام بگیرد - فیلم دستش را روی گلوی تماشاگر می گذارد: اگر جای ویسلر بودی، واقعاً تا کجا پیش می رفتی؟ تا افشا یا استعفا؟ یا فقط تا جایی که وجدان خودت آرام بگیرد عصر ایران؛ نورا جمالی- زندگی دیگران ، فیلمی به کارگردانی فلوریان هنکل فون دونرسمارک، ساخته شده در سال 2007، ظاهراً فیلمی است دربارهٔ شنود، اشتازی، و آلمان شرقی.

اما این فقط دکور است.

هستهٔ واقعی فیلم، سؤال ساده ای است که عمداً دیر پرسیده می شود: در یک نظام سرکوب گر، آدمِ خوب بودن دقیقاً یعنی چه؟ فیلم با گره زدن ما به شخصیت گئورگ درایمان (با بازی سباستین کخ)، نویسندهٔ تحت نظر، کار را راحت می کند.

  او روشنفکر است، وفادار به رفقایش و قربانی سیستم.

هم دلی با او بی هزینه است.

اما دونرسمارک زرنگ تر از این هاست؛ مرکز ثقل فیلم را آرام آرام می برد سمت کسی که قرار نیست دوستش داشته باشیم: گرد ویسلر (اولریش موهه)، مأمور شنود.

ویسلر نه هیولاست، نه دیوانه، نه سادیست.

او دقیقاً خطرناک تر از همهٔ این هاست: کارمندِ منظمِ اخلاق ندیده.

  کسی که شر را اجرا می کند، نه از سر نفرت، بلکه از سر عادت.