سایه سار وفاق بر سر ناکارآمدی؛ ضرورت گذار کابینه پزشکیان از ائتلاف حداقلی به اصلاح طلبی اصیل و ساختاری

دولت دکتر پزشکیان در آستانه تبدیل شدن به «دولتی منفعل» قرار دارد.

یا با ادامه سیاست «وفاق اجباری» و اصرار بر حفظ نیروهای ناکارآمد، تا پایان عمر خود در سیطره سیکل معیوب قدرت زمین گیر شود، - مقدمه در سپهر سیاست ایران، هرگاه که صندوق رأی نوید تغییر و خروج از انسداد را داده، افکار عمومی به سوی یک دولت منتخب متمایل شده تا بلکه بتواند گره از انجماد ساختاری بگشاید.

انتخاب دکتر مسعود پزشکیان در دولت چهاردهم نیز دقیقاً بر همین شالوده بنا نهاده شد.

اما با گذر از ماه های اولیه، سیاست محوری رییس جمهور، یعنی وفاق ، که در ظاهر برای ایجاد آرامش حداکثری اتخاذ گردید، خود به سایه ساری سنگین تبدیل شده که کارآمدی و شایستگی را تحت الشعاع قرار داده است.

دولت، در دام یک ائتلاف حداقلی inimal Winning Coalition) ) گرفتار آمده و با خروج چهره های متخصص و اصرار بر حفظ مدیران ناهمسو، در معرض آسیب جدی ریزش سرمایه اجتماعی قرار گرفته است.

این یادداشت، با واکاوی انتقادی و ساختاری، لزوم ترمیم فوری و بنیادین کابینه را برای تحقق اصلاحات اصیل، نه یک انتخاب تاکتیکی، بلکه یک الزام ساختاری برای بقا و حرکت به سوی حاکمیت شایسته سالاری تحلیل و مطالبه می نماید.

1.