نیچه و تراژدی؛ چگونه با وحشتِ زندگی کنار می آییم؟

«هنر تراژیک» آفرینشی است که جنبه های دردناک و ویرانگر زندگی را به تصویر می کشد.

نمونه ی کلاسیک آن، گونه ای از نمایش است به نام «تراژدی».

- هنر تراژیک آفرینشی است که جنبه های دردناک و ویرانگر زندگی را به تصویر می کشد.

نمونه ی کلاسیک آن، گونه ای از نمایش است به نام تراژدی .

چنان که تراژدی در زندگی حقیقی ما را به هراس، اندوه و غم می کشاند، هنر تراژیک نیز همین عواطف ناگوار را در ما برمی انگیزد، اما برخلاف تراژدیِ واقعیت، در برابر تراژدیِ هنری احساسِ لذت هم می کنیم؛ لذتی زیباشناختی که در عین تلخی، نوعی شیرینی نهفته دارد.

  به گزارش فرادید، فیلسوفان این پدیده را پارادوکس تراژدی می نامند.

این لذت تلخ از هنر تراژیک را تأثیر تراژیک می خوانند و اینکه به راستی چرا از چنین هنری لذت می بریم، مورد بحث است.

  این نوشتار درباره دیدگاه فیلسوف آلمانی،  فریدریش نیچه  (1900–1844) درباره ی چرایی لذت بردن ما از هنر تراژیک است.

  1.

واقعیت و هنر دیونوسوسی نیچه در کتاب زایش تراژدی (1872) می گوید ما هنر تراژیک را دوست داریم چون به ما کمک می کند با ترس و وحشتِ زندگی کنار بیاییم؛ به ویژه با موضوعاتی مانند مرگ و رنج.

به گفته ی نیچه، هنر تراژیک این کار را با پیوند دادن ما با چیزی که او دیونوسوسی می نامد انجام می دهد؛ نیرویی جاودانه در دل طبیعت.