نقدی بر «تصنیف نارایاما»: سفری به قلب مرگ

 سنت و طبیعت انسانی«تصنیف نارایاما» (The Ballad of Narayama، 1983)، ساخته ی شوه ای ایمامورا، شاهکاری از سینمای ژاپن و برنده ی نخل طلای کن است.

این فیلم، - در دهکده ای فقیر در ژاپن قرن نوزدهم، سنت اوباسوته (ر ها کردن سالمندان در کوه برای مرگ) محور داستان است.

فیلم با کاوش در پذیرش مرگ، پیوند های خانوادگی و غرایز انسانی، بیننده را به تأمل در جایگاه انسان در طبیعت و جامعه وامی دارد.

پذیرش مرگ: استقبال از چرخه ی طبیعیداستان حول اورین (با بازی می تسوکو بایشو)، زنی 69 ساله، می چرخد که با آرامش و حتی شادی برای مرگ در قله ی نارایاما آماده می شود.

سنت اوباسوته، ناشی از کمبود منابع، سالمندان بالای 70 سال را ملزم می کند به کوه بروند تا بار اضافی از دوش جامعه برداشته شود.

اورین نه تنها این سرنوشت را می پذیرد، بلکه با وقار و طنزی ظریف به استقبال آن می رود.

او حتی دندان هایش را می شکند تا نشان دهد مرگش از سر ضعف نیست، بلکه انتخابی آگاهانه است.

این پذیرش مرگ ریشه در درک عمیق اورین از چرخه ی طبیعی زندگی دارد.

از منظر تکاملی، فدا کردن سالمندان در جوامع ابتدایی برای بقای نسل بعدی منطقی بود.

اورین با پذیرش این سنت، به بقای خانواده اش کمک می کند و الگویی اخلاقی برای پسرش، تتسوودو، و نوه هایش می شود.