نوجوانی و «نفرت بلوغ»: چرا نوجوانان از والدین فاصله می گیرند؟

اگر والدین بتوانند رفتار به ظاهر ناخوشایند فرزندان را در سن بلوغ (نفرت بلوغ) به عنوان بخشی طبیعی از فرآیند نوجوانی بپذیرند و آن را به خود نگیرند، - نوجوانی و نفرت بلوغ : چرا نوجوانان از والدین فاصله می گیرند؟ اگر والدین بتوانند رفتار به ظاهر ناخوشایند فرزندان را در سن بلوغ (نفرت بلوغ) به عنوان بخشی طبیعی از فرآیند نوجوانی بپذیرند و آن را به خود نگیرند، یعنی از دست دادن علاقه موقتی را به معنای از دست دادن عشق دائمی ندانند؛ در مسیر درست هستند.

عصر ایران؛ سواد زندگی؛ مریم طرزی- با ورود فرزندمان به دوران نوجوانی، ناگهان احساس می کنیم که از ما فاصله گرفته است.

انگار که حالا دلایل بیشتری برای “بیزاری” ما پیدا کرده است.

حتماً شنیده اید که می گویند: “ما دو نفر هستیم و او یک نفر، پس چرا همیشه احساس می کنیم که حریفش نمی شویم؟” این دقیقاً همان حس والدین است! سؤالی که زیاد مطرح می شود این است: “چرا نوجوان 13 ساله ما یا اصلاً نمی خواهد کاری به کار ما داشته باشد، یا هر لحظه بیشتر از ما بدش می آید؟ ما که قبلاً خیلی به هم نزدیک بودیم! چه اتفاقی افتاده است؟” چرا فرزند نوجوانم از من و پدرش فاصله گرفته است؟ نوجوانی و پدیده ای به نام نفرت بلوغ بیزاریِ رشدی [بلوغ] Developmental Dislike می نامد.