چرا گاهی از احساس ناراحتی لذت می بریم؟

آیا تا به حال متوجه ترکیبی عجیب از احساسات شده اید وقتی که احساس ناراحتی می کنید—شاید یک حس آرامش پنهان یا حتی شادی که زیر لایه های غم نهفته است؟ - این پارادوکس فقط نظری نیست.

در بحث های اگزیستانسیال، برخی استدلال می کنند که خود تعقیب لذت رنج ایجاد می کند—به طور پارادوکسیکال، همین اشتیاق برای بیشتر داشتن ماست که ما را در تله نگه می دارد.

با این حال، دیگران می یابند که پذیرش یک پایه خنثی(نه دردناک و نه سرخوشانه ) می تواند رضایت بخش باشد.

مثلاً، کسی ممکن است از یک شب آرام در خانه بیشتر لذت ببرد، بعد از اینکه نیاز به هیجان مداوم را رها کرده و در عادی بودن آرامش یافته است.

  و انسان را در رنج آفریدیم غم گاهی گام های خستهٔ مردی دل شکسته استبر برگ های خزانِ خیابانرنجی آرام؛ گم شده در هیاهویِ مردمانِ روزگارِ آهن و دود درد گاهی انتظار مادری است که هر صبحهمراه آواز گنجشکانقاب عکس پسرش را دستمال می کشدو برای پسرش تبسمی می کنددردی خاموش؛ گم شده در چین و چروک دست های پیرزنغم همیشه آرام نیست درد هماره خاموش نیسترنج گاهی غرش زمین است بانگ فروریختن آجرهاستلرزیدن بادکنک های رنگارنگ آویزان بر سقف است در سرپناهی ویرانرنج گاهی فریاد استناله های زنی است رو به آسمان بر تلی از آوارشِکوهٔ مبهوت مردی است که بر دستانش کودکی خاموش چشم بسته است