داستان توکیو؛ بهترین فیلم تاریخ سینمای ژاپن/ همه ما به زمان می بازیم

زمان در این فیلم، تنها یک بستر نیست.

خودش شخصیتی پنهان است.

بی صدا، آرام، و شکست ناپذیر.

زمان است که فرزندان را مشغول کرده، پدر و مادر را فرسوده، - داستان توکیو؛ بهترین فیلم تاریخ سینمای ژاپن/ همه ما به زمان می بازیم زمان در این فیلم، تنها یک بستر نیست.

خودش شخصیتی پنهان است.

بی صدا، آرام، و شکست ناپذیر.

زمان است که فرزندان را مشغول کرده، پدر و مادر را فرسوده، و روابط را از معنا تهی کرده.

زمان، بدون آنکه کسی متوجه شود، مهر خاموشی و فراموشی زده بر چیزهایی که زمانی عزیز بودند.

عصر ایران؛ نورا جمالی - در فیلم داستان توکیو ، ساخته یاسوجیرو اوزو در سال 1953، هیچ حادثه بزرگ یا اتفاق پرتنشی رخ نمی دهد.

اما در سکوت میان دو جمله، در مکث بین نگاه ها، و در راه رفتن آرام پدر و مادری پیر در خیابان های توکیو، چیزی اتفاق می افتد که از هر مرگ و انفجاری سنگین تر است: فاصله.

فاصله میان نسل ها، میان گذشته و حال، میان پدر و فرزند، و میان آن چه بود و آن چه دیگر نخواهد بود.

اوزو با ساده ترین ابزارهای سینمایی، یکی از غمگین ترین و انسانی ترین فیلم های تاریخ سینما را ساخته.

فیلمی که نه با گریه، که با پذیرش، با آگاهی از پایان، با سکوتی پُر از اندوه، حرف می زند.