نقدی بر اقتصاد سیاسی خرافه و تقدس زدایی از خرد در ایران

سوءاستفاده ها نه تنها به باورهای دینی مردم آسیب می زند، بلکه با ترویج روایتی سطحی و وهن آلود از دین، زمینه را برای دلسردی و رویگردانی نسل جوان فراهم می آورد.

- در سپهر سیاست ایران، پدیده ای خزنده و در عین حال ریشه دار، چون موریانه ای به جان بنیان های عقلانیت و حاکمیت قانون افتاده است: گرایش به خرافه و پهن شدن سفره شیادانی که با اسامی مقدس، بازاری برای اباطیل خود در میان برخی مسئولان و بدنه ی حاکمیت یافته اند.

این پدیده، که در دولت نهم و دهم با ماجراهایی چون خالی نگه داشتن صندلی و گذاشتن ظرف میوه برای امام زمان (عج) در جلسات هیئت دولت و یا ایده ی ساخت جاده ای برای ظهور به اوج خود رسید، امروزه نیز با زمزمه ها و ادعاهای عجیب و غریب دیگری به حیات خود ادامه می دهد و این پرسش بنیادین را به میان می آورد که ریشه های این پذیرش عمیق در کجاست و چگونه بازار چنین سوداگران ایمانی، در بالاترین سطوح تصمیم گیری کشور، اینچنین پررونق می شود؟! برای فهم این معضل، باید به عقب بازگشت و ردپای آن را در تاریخ جستجو کرد.

پژوهش های جامعه شناختی نشان می دهد که پیوند دین و قدرت در دوران صفویه و رسمی شدن مذهب تشیع، ضمن ایجاد یک هویت ملی متمرکز، زمینه های تقدس گرایی افراطی و نفوذ باورهای خرافی در دربار را فراهم آورد.