چرا هنوز نتوانسته ایم همتایی برای منظومه شمسی پیدا کنیم؟

تعداد سیاره های فراخورشیدی کشف شده رو به افزایش است، اما هیچ کدام شباهتی به خانه ی ما ندارند.

- بیایید برای بحث، اصل کوپرنیکی را نادیده بگیریم.

با نگاهی به اکتشافات سیاره های فراخورشیدی،  می بینیم که بسیاری از دنیاها به طرز چشمگیری با آنچه در منظومه شمسی می شناسیم متفاوت اند.

برای مثال، در فهرست سیاره های کشف شده در خارج از منظومه شمسی، سیاره هایی پوشیده از گدازه و دنیاهایی اقیانوسی داریم؛ همچنین  سیاره هایی داریم با جرم های بین زمین و نپتون که در دسته های   ابرزمین و زیرنپتون قرار می گیرند و در منظومه شمسی هیچ همتایی ندارند.

بعضی سیاره ها آن قدر کم چگال اند که به نرمی پشمک هستند و برخی دیگر آن قدر از نزدیک به دور ستاره شان می چرخند که محکوم به فنا هستند.

اوج عجیب بودن را می توان در وجود مشتری های داغ دید؛ سیاره های غول پیکر گازی که به جای باقی ماندن در بخش بیرونی منظومه شان، در فاصله ی بسیاری نزدیکی از ستاره ی میزبانشان قرار دارند.

این سیاره ها احتمالاً در لبه های بیرونی منظومه شکل گرفته اند و سپس به سمت داخل مهاجرت کرده اند.

اگر سیاره هایی دیگری در مسیرشان بوده اند، بدشانسی آورده اند؛ یا توسط این سیاره ی غول پیکر بلعیده یا از منظومه بیرون رانده شده اند.