دحو الارض؛ روزی که زمین برای زندگی معنا گرفت

دحو الارض، یادآور آغاز حیات و بستر زندگی بشر بر زمین است.

این روز، انسان را دعوت می کند تا نسبت خود با زمین را بازتعریف کند: - ایسنا/قم استاد حوزه و دانشگاه بیان کرد: دحو الارض، یادآور آغاز حیات و بستر زندگی بشر بر زمین است.

این روز، انسان را دعوت می کند تا نسبت خود با زمین را بازتعریف کند: زمین صرفاً محل بهره کشی و مصرف نیست، بلکه امانتی الهی است.

گسترش زمین، با گسترش رحمت الهی همراه بوده است؛ بنابراین رابطه انسان با زمین باید مبتنی بر رحمت، مسئولیت پذیری و احترام به نظم خلقت باشد.

حجت الاسلام محمد حائری شیرازی، پژوهشگر، استاد حوزه و دانشگاه در گفت وگو با ایسنا اظهار کرد: دحو الارض در لغت به معنای گسترش زمین، پهن شدن خشکی از دل آب، و آماده شدن زمین برای سکونت انسان هاست.

این اصطلاح در منابع روایی ما جایگاه ویژه ای دارد و با مفاهیم آفرینشی گره خورده است.

بر اساس روایات، خداوند پس از آفرینش آسمان ها و زمین، بخش خشکی را از نقطه ای خاص در زمین گستراند که در روایات با عنوان بیت الله الحرام معرفی شده است.

وی ادامه داد: در دعایی از پیامبر اکرم (ص) آمده است: یا مَن سَدَّ السَّماءَ بِالهَواءِ، ودَحَا الأَرضَ عَلَی الماءِ .

این عبارت، نگاهی زیباشناسانه و توحیدی به پدیده های طبیعی دارد و دحو الارض را در بستر خلقت کلان هستی معنا می کند.