سلیقه ی شعر و ادب ایرانیان در یک قرن پیش / بسیاری از ادبا کسر شأن خود می دانستند که نثری از آنها در روزنامه ای نوشته بشود / بسیاری خیام را شاعری بزرگ نمی دانستند

اگر کسی طبع شعر نداشت و تنها قریحه ی نویسندگی داشت در جامعه ی ادب او را نمی پذیرفتند.

عقیده ی مردم هم درباره ی شاعرانِ بزرگ با عقاید امروز بسیار اختلاف داشت؛ - سلیقه ی شعر و ادب ایرانیان در یک قرن پیش / بسیاری از ادبا کسر شأن خود می دانستند که نثری از آنها در روزنامه ای نوشته بشود / بسیاری خیام را شاعری بزرگ نمی دانستند اگر کسی طبع شعر نداشت و تنها قریحه ی نویسندگی داشت در جامعه ی ادب او را نمی پذیرفتند.

عقیده ی مردم هم درباره ی شاعرانِ بزرگ با عقاید امروز بسیار اختلاف داشت؛ مثلا عمر خیام را بسیاری از ایشان شاعر بزرگ نمی دانستند.

تنها راه هنرنمایی از نثر نوشتن مقالات سیاسی، آن هم سیاست آن روز بود.

تازه روزنامه نویس را کسی ادیب نمی دانست و بسیاری از ادبا کسر شأن خود می دانستند که در روزنامه ای نثری از ایشان نوشته بشود.

تنها هنر نویسندگی طمطراق در الفاظ بود.

حدود 10 سال پیش در دفتر یکی از ماه نامه های فرهنگی سیاسی اتفاقی صحبت یکی از روزنامه نگاران باسابقه ی حوزه ی ادبیاتِ آن را با هم کاری دیگر شنیدم؛ می گفت [نقل به مضمون]: چقدر شعر گفتن کار خزعبلی است، اصلا کسی دیگر شعر هم می خواند؟! من که از کودکی هرچه آموخته بودم در گرامی داشت شاعران بود و شاعر از نظرم در قله ی ادب پارسی جای داشت، با شنیدن این حرف (آن هم از زبان آن آدم) انگار ک�