مهربانی از جنش داش مشتی ها

این روزها نام خوی با خویِ ایثار و جوانمردی گره خورده است، اینجا همه با یک رمز عملیاتی حرکت می کنند: همه برای خوی ، در طی این چند روز گاهی صحنه هایی اتفاق می افتد که با هیچ دوربین و قلم و لنزی نمی توان همه آن حال خوب را نشان داد و گفت، - خبرگزاری فارس_خوی؛ کتایون حمیدی: داداش من را بفرست به دورترین نقطه، همان روستایی که راهش بند است و امکان تردد تقریبا غیرممکن.

اینها را مرد میانسالی با ریش سفیدِ بلند و سربند سیاه و سفید روی سر می گوید.

به صورت گروهی آمده اند، جمع شان جمع است و همگی از یک جنس داش مشتی .

چندین آفرود سوار که هر چه با خود آوردند را دست به دست کرده و بدون فوت وقت تقسیم کار می کنند.

اهل مصاحبه نیستند و البته وقتی هم برای این کار ندارند! از بس سرشان شلوغ است و فقط می خواهند سریع تر آبی شوند روی غم آتش زلزله زدگان.

بلافاصله مناطق صعب العبور را احصا می کنند تا بار و بندیل خود را جمع کرده و راهی شوند.

سه اتومبیل به روستای وار، چهار اتومبیل به روستای گریس و صوفی کند و مابقی هم به همین منوال به روستاهای دیگر که آن طرف کوه ها و در مسیری غرق تا زانو در برف که رفتن به آنجا سخت است.

از سرِ کنجکاوی گوشه ای ایستاده و به صحبت های رد و بدل شده مابین شان گوش می دهم؛ می شنوم از اینکه بی تابند تا زودتر برسند، از بحثشان در مورد اینکه کدام اتوم