پدرانی از جنس غیرت و غربت

خانه ی سالمندان، مرکز نگهداری پدرانی است که پیچ و خم های زندگی قامتشان را خمیده کرده است مرکزی که دیوار به دیوارش فریادهای سکوت تکیه گاهایی است که دست هایشان با زحمت پینه بسته است.

- پدران زحمت کشی که در و دشت با گام هایشان آشنا است و نگاه شان حکایتی است از رازهای سر به مهر دلواپسی فرزندانش، پدرانی که روزی عطرشان تمام فضای خانه را می گرفت اما اکنون در خانه ی تنهایی با دلتنگی، روزهایشان را سپری می کنند.

راهی خانه ی سالمندان محبت تبریز شدم خانه ای که امید پدران مهربان و خونگرم است، گویا این مرکز از مکان قبلی خود نقل مکان کرده از در که وارد می شوم بوی خاک و رنگ از ترمیم و بازسازی این مرکز خبر می دهد.

مدیر مرکز و مددکاران با استقبال گرم من را به داخل سالن راهنمایی می کنند این حجم از مهربانی در کارکنان این مرکز مرا به وجد می آورد خوشحالم از اینکه هنوز هم کسانی هستند که دل هایش مثل آب زلال است، کسانی که با جان و دل برای پدران این سرزمین خدمت می کنند.

به سراغ پدرانی می رویم که شاید غم و اندوه دوری اذیتشان کند اما هنوز هم مهربانی از چشم های معصومشان محو نشده است.

با پدری حرف می زنم که مهر و عطوفت از چشمانش نمایان است او می گوید: 82 سال سن دارم و اهل میانه، برای ترک و رهایی از اعتیاد به این مرکز مراجعه کرده ام.