بانوی چسب ایران/ یک خانم شیمی دان چه شکلی است؟

 تبدیل شده ایم به صورتک هایی بی هویت، به آدم هایی تکراری، به علایقی مشترک و جدیدا نفرت هایی مشترک! من ، دیگر برایمان مفهومی ندارد.

دیگر قابلیت تعریف نداریم.

تک بعدیِ محضیم بی آنکه لذت سه بعدی بودن را چشیده باشیم.

درکِ شگرفِ خودمان بودن را از دست داده ایم.

ما همانیم که همه هستند؛ سطحی، روی کف و حباب آلود؛ آن قدر کم طاقت و شکننده که دنبال بهانه ایم برای ترکیدن! اما عُمق همیشه سهم آدم هایی ست که نتوانستند و نخواستند مثل بقیه شناور باشند، همان هایی که جلیقه های نجات را انداختند دور، نفس هایشان را توی سینه حبس کردند و به شوق هبوط، در اعماق تاریکی های اقیانوس، به نور رسیدند.

عمقی که با صدف های درخشان اتکا به خود و غرور ملی از آن بالا آمدند و باری از دوش رنج های کشورشان برداشتند.

بهاره هرمز یکی از این آدم هاست؛ همان هایی که از سطح دل کندند و با انتخابی متمایز توانستند به عمق برسند؛ زن شیمی دانی که پای صحبت هایش نشستیم تا لذت متفاوت فکر کردن و زیستن را ببینیم و بچشیم و از زن زندگی و آزادی واقعی هز ببریم! فارس: سلام به بانوی چسب ایران.

چقدر خرسندیم از دیدن زنی مانند شما که هم یک مادر نمونه است و هم یک شیمی دانِ کارآفرین.