گفت؛ این سهم شما بود از انقلاب؛ پس سهم من چی؟!

همدان؛ مریم شهابی باهر؛  بلوار آزادگان، کوچه شهید مدنی، کوچه شهید سوری و خانه ای که نگاهت را میخکوب می کند روی پرچم سه رنگ وطن و نام زیبای امیرالمومنین(ع) .

خانه حاج شعبانعلی، پدر عین الله رجبی.

خانه شهیدی که بهار عمرش بیشتر از سیزده را قد نداد و در شلمچه آسمانی شد، نگاهم مات در و دیوار خانه است و دلم مبهوت راز شهید با تلاقی سه واژه سیزده ، رجب و علی ! با صدای برادر شهید به خودم می آیم، خوش آمدید، خواهش می کنم بفرمایید تو ، همراهانم می روند داخل و من هم پشت سرشان؛ سلام علیک و تبریک عید و تعارف و تشکر فضای خانه را پر می کند اما چشمان من هنوز درگیر است، درگیر سادگی و صفای خانه، نگاهم را می دوزم روی تنها تابلویی که روی دیوار جا خوش کرده؛ دخیلک یا ابوالفضل .

اصرار داشت برود؛ آخر هم رفت چشمانم تر می شود و دلم می رود تا کربلا، روحم آنجاست و جسمم اینجا که به ناگاه نگاهم برمی گردد رو به سوی حاج شعبانعلی؛ عین الله نورچشمم بود و عزیز دل مادرش، 13 سال داشت که شهید شد، در کربلای 5 .

سر می چرخانم و عکس شهید در نگاهم می نشیند، کنار عکس رهبر و حاج قاسم؛ چشمانش می خندد با سربند سبز یا ابوالفضل العباس(ع) روی قاب.

صدای بغض آلود حاج شعبانعلی همه را متأثر می کند؛ پسرم، اصرار داشت برود، آخر هم رفت، نه که پشیمان باشم از رفتنش.