ماجرای جوان هایی که سرشان برای دردسر درد می کند!

 اهواز، اصفهان و تهران.

سه جغرافیای متفاوت با جوان هایی که سرشان درد می کند برای دردسر.

تلفن را بلند می کنم و وعده ی یک میزگرد مجازی را می گیرم.

می خواهیم کمی خودمانی تر درباره ی کله شقی جوان هایی حرف بزنیم که به جای میزهای مدیریتی و حقوق های نجومی و حق بیمه رفتند پی حرف دلشان و از جاهایی عجیب و غریب سردرآوردند.

جوان هایی که سن و سالی نداشتند، اولین تجربه ملی شان بود، شاید حتی کمی هم ترسیده بودند اما با توکل به خداوند بَلد شدند چطور خالصانه و عاشقانه کار کنند که روی صحنه ی زندگی به قدر تلاش هایشان بدرخشند و به احترامشان ایستاده کف بزنند.

خلاصه آنقدر حرف برای گفتن بود توی این میزگرد دو ساعته که مقدمه را قیچی کنم بهتر است.

پس می رویم سراغ اصل مطلب.

فارس: سلام.

تبریک می گویم.

مستند مدرسه ای در دور دست برای ما که دهه شصت و قبل از آن را ندیده بودیم به گونه ای خاطرات ملی را زنده کرد که برای لحظاتی احساس کردیم ما نیز بخشی از این کنش جمعی در آن برهه بوده ایم! اما چه چیزی باعث شد جوان هایی دهه هفتادی اینچنین ورود درخشانی به دنیای جادویی مستند داشته باشند؟ سید محمدیوسف جلالی: سلام.

نظر لطف شماست.

راستش همه ی ما از هر انگشتت یک هنر می بارد و ترشی نخوری یک چیزی می شوی را حداقل یک بار در عمرمان شنیده ایم.