وصال پس از سالهای فراق

در آستانه 12 بهمن، سالروز ورود امام خمینی به وطن هستیم، ایامی که یادآور بهار آزادی و روزهایی است که حال ملت خوب بود و شاید امروز که حال عمومی جامعه خوب نیست، بتوان با مرور آن روزها بتوان به احساس همدلی و صمیمیت جامعه ای پرامید و با نشاط نزدیک شد.

در آذرماه سال 1357 بود که آیت الله هاشمی رفسنجانی، پس از تحمل سه سال زندان که آخرین دوره زندان و شکنجه ایشان در رژیم گذشته بود، از زندان آزاد شدند و بلافاصله فعالیت مبارزاتی و سازماندهی نیروهای انقلابی را آغاز کردند که این سازماندهی با ابلاغ حکم عضویت ایشان در شورای انقلاب به همراه شهید مطهری، شهید بهشتی، شهید باهنر و مرحوم موسوی اردبیلی جدی تر شد و پس از چندبار تاخیر در سفر امام، سرانجام در صبح دوازدهم بهمن، پرواز پاریس در مهرآباد فرود آمد.

من در آن زمان نوجوانی 17 ساله بود که در کنار پدر، از سالها قبل در فضای مبارزه قرار گرفته بودم و از حدود سه سالگی، تجربه دیدار پدر را در زندانهای ساواک پس از شکنجه های سخت ایشان داشتم، بنابراین مانند اکثر مردم، از اینکه حکومت استبدادی وفضای خفقان در حال فروپاشی است، در پوست خود نمی گنجیدم.

با ورود امام به تهران وپس از سخنرانی ایشان در بهشت زهرا، امام با هلی کوپتر قصد عیادت از مجروحان انقلاب را در بیمارستان داشتند که بدلیل ازدحام جمعیت ممکن نشد