روایت دومین روز جشنواره عمار در خوزستان؛ تسخیر سالن اکران و کارگاه ها با حضور پرشور زنان اهوازی/ نه، فیلمم را نگذار، اشکال دارد!

شماره ی مادر نازنین را می گیرم.

نازنین بغلم می کند: «فردا هم میای حنان؟» برایش دست تکان می دهم: «اشکال نداره فیلمتو بزارم تو خبرگزاری؟» ساعت 23 و سی دقیقه است.

- خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: ساعت 17 و پنجاه و پنج دقیقه است.

روی پل گیر کرده ام.

ترافیک، ماشین ها را خفه کرده و مِه کوتاه نمی آید.

بعد از هر پنج دقیقه دو قدم، بالاخره خودم را به سینما اکسین می رسانم.

امشب می خواهم بایستم جلوی در و با یک حساب سرانگشتی ببینم مخاطبان جشنواره چند ساله اند.

درِ کشویی ورردی سینما باز می شود: یه پیرمرد مو جو گندمی که هفت هشتا کتابو گذاشته بین یه سالنامه قدیمی دو تا زن میانسال که پَر چادرشونو به دندون گرفتن یه مرد جوونِ تقریبا بیست و پنج ساله که سرش تو گوشیه شیش هفت تا دختر نوجوون با کتونی های رنگی و کوله های چرم و نیش تا بناگوش باز   سه تا زن جوون و دو تا دختربچه ی مو فرفری دفترچه یادداشتم را می بندم و بلند می شوم.

جای سوزن انداختن نیست.

امشب بنر بزرگ زمینه و لبخند دوستانه ی عکاس ها برای شلوغ شدن ورودی، کار خودش را کرد: عکس یادگاری میخواین؟ چشم.

لطفا بایستین.

بگین سییییب     عوامل با روسری های یک رنگشان همه جا هستند.

کسی گم نمی شود.

کافی است دستت را بالا بیاوری و یک خورده ناله کنی.