ایران باید ید واحده بماند

سه سال از شهادت مردی می گذرد که رفتنش مایه وفاق ملی شد، همو که خود را سرباز وطن می دانست.

چه شده که اکنون تنها پس از گذشت سه سال یادمان رفته که او چه می گفت و چگونه همه سلیقه ها را به رسمیت می شناخت؟! - کبیر شالوده اش را ریخته بود.

پیشتر اما دوستان غافل مدام بر طبل خود می کوبیدند و مرغشان یک پا داشت؛ انگار همه فسادها را ریشه کن کرده بودند و تنها مانده بود معضل بدحجابی و حالا تیر آخر را فوت مهسا زده بود و مردم خشمگینانه به خیابان آمده بودند.

اعتراض و اغتشاش در هم آمیخته بود و خون های زیادی ریخته شد.

ناامنی خود را به رخ مردم شهرها می کشید و برایش فرقی نمی کرد معترض هستی یا خیر، همه را گرفتار می کرد و خانواده ها را داغدار.

مسئولان قول گفت و گو دادند، کار سخنگوی دولت این شده بود که از این دانشگاه خود را به آن دانشگاه می رساند و حرف هایی که نشان از ناپختگی داشت، نه تنها آبی بر آتش خشم جوان دانشگاهی نبود که آن را شعله ور می کرد.

کار سخنگو سخنگویی است نه حضور در جمع دانشگاهی.

با دانشگاهی باید با زبان خودش سخن گفته می شد، کسی که از میان خودشان باشد و به افکار و عقایدشان آشنا.

شاید حتی یک مسئول رده بالاتر را می طلبید.

این روزها اعتصابات رو به افول گذاشته، سخنانی که از تریبون های رسمی بلند می شد و این فضا مدتی آنها را خوابانده بود با شدت و حدّت