شب چره هایی که فراموش شدند!

اسماعیل آذر می گوید شب چره نسل او در کودکی، قصه های مادران شان بوده است، در حالی که امروز، محصولات مدرنیته از جمله موبایل و شبکه های اجتماعی، - جای این شب چره ها را پر کرده اند.

به گزارش ایسنا ، اسماعیل آذر - شاعر، نویسنده و استاد زبان و ادبیات فارسی - درباره قصه گویی و نقش آن در پیشینه فرهنگی ایران می گوید: قصه گویی تاریخی طولانی دارد.

ما قبل از اسلام در ایران قصه گو داشته ایم و بعد از اسلام نیز اولین اطلاعاتی که از قصه گویی داریم، به روزگار مسعود غزنوی بازمی گردد.

مقام قصه گو ، حتی بعدها تبدیل به یک منصب اداری می شود و برای آن سازمانی تاسیس می شود که رییسش نقیب الممالک نام داشته است.

در دوران ناصرالدین شاه قصه های امیرارسلان نامدار و مادر فولادزره ، حسین کردشبستری ، حوض بلور و بسیاری دیگر به واسطه همین قصه گوها روایت می شده که از سوی توران آغا، دختر ناصرالدین شاه مکتوب شده است.

او ادامه می دهد: ما در فرهنگ مان، همیشه قصه و قصه گو یا به نحوی دیگر راوی داشته ایم.

ما از این قصه ها خاصه در ادبیات عامه خودمان فراوان داریم.

مرحوم انجوی شیرازی بسیاری از این قصه ها را از روستاها جمع کرد و در چندین مجلد به چاپ رساند که بسیار خواندنی و شنیدنی هستند.