زمانی که بلندگو و استفاده از جوراب حرام بود/ ناهمسانی اجتهاد و روزگار، کاهش دین داران را در پی دارد

اکنون قدرت و کیفیت اجتهاد در حوزه های شیعی، بسیار کمتر از سرعت و گستره تحولات در جامعه بشری است.

ناهمسانی میان کمّ و کیف اجتهاد و دگرگونی های روزگار نتیجه ای جز کاستن از شمار دینداران ندارد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، اجتهاد اگر فلسفه ای داشته باشد، روزآمدسازی دین و کشف ظرفیت های پنهان آن، برای زیست معنوی تر مسلمانان در همه زمان هاست.

روزآمدسازی لزوماً وادادگی در برابر تحولات روز نیست بلکه اجتهاد می کوشد، بخش های پنهان و نادیده دین را که پاسخگوی نیازهای روز است، کشف و در قالب فتوا صورت بندی کند.

در غیبت اجتهاد واقعی، تنها راهی که برای دینداران باقی می ماند، ایستادگی نافرجام در برابر سیل نوپدید ها و توفان  تحولات است.

دانشمندان دینی در مسأله اجتهاد دو گونه رفتار می کنند: 1ـ گروهی که بر پایه محکمات دین و نیازهای انسان به واقع اجتهاد می کنند و در عین اصول گرایی در استنباط احکام در دام جمود نمی افتند.

2ـ گروهی که خود را بیشتر حافظ و نگهبان سنت ها و فتاوی پیشینیان می دانند و هرگونه تخطی را از گذشته، بازی با مقدسات می شمارند.

از حرام دانستن بلندگو تا دوش حمام گروه نخست، دین را اعم از باورها و فتاوای موجود و مرسوم می بینند و گروه دوم، دین و شریعت را بیش و کم، همان می دانند که دانشمندان پیشین استنباط کرده اند و �