پایان یک انتظار، گمنامانی که خوشنام شدند!

منتظر بود، بیشتر عمرش را منتظر فرزندی که رفته بود برای کشورش و شهرش بجنگد و قول داده بود خیلی زود برگردد حالا او یازگشته بود همه گمنام صدایش می زدند اما در حقیقت او خوشنام ترین بود.

- خبرگزاری فارس؛ گروه استان ها؛ زنجان؛ سمیه محرمی، صدای پاشیده شدن آب روی کاشی ها و بعد از آن بلند شدن صدای جارو کشیدن حیاط  انگار آهنگ صبحگاهی همیشگی آن خانه بود به حدی تکراری و منظم که خیلی از همسایه ها دیگر ساعت خانه شان را بر کوک نمی کردند و این صدا برایشان نماد برخاستن خورشید شده بود.

زن سن و سال زیادی داشت، کمرش یاری نمی داد و برای خانه اش کارگر گرفته بود تا خانه اش همیشه بدرخشد اما این عادت جارو کردن خانه از سرش نمی افتاد که نمی افتاد و هیچ کس هم نمی توانست او را راضی کند که دست از این کار بردارد، می گفت، پسرش وقتی رفت به او قول داده بود یک روز صبح زود برگردد، گفته بود تا آن روز خانه را آب و جارو کن تا وقتی آمدم خانه عین روز اولش باشد.

خیلی از همسایه ها خانه شان فروخته بودند و رفته بودند خیلی از خانه های قدیمی حالا شده بود آپارتمان کوچیکی پر از واحدهایی که روح نداشتند، اما خانه فاطمه همچنان همان شکلی بود که بود با همان شمعدانی ها با همان حوض آبی وسط حیاط و آب پاشی های صبحگاهی اش.