شانزده سالگی برای شهادت زود بود!

خبرگزاری فارس - خوزستان، حنان سالمی: از تاکسی پیاده شدم.

روبه رویم کوی یوسفی بود.

با خیابان هایی پهن و تو در تو.

بساط ساده سبزی فروشی.

خانه های ویلایی چهل و پنجاه متری با درهای بزرگ و کوچک و رنگی.

دیوارهای آجری نامرتب.

و صدای خنده و جیغ و هوار پسر بچه هایی که دنبال شوت توپ فوتبالشان توی دروازه ای سنگی و دست ساخت، سر و دست می شکستند.

شورت های زرد و سرخ و آبی ورزشی پوشیده بودند و بند پوتین هایشان را سفت دور مچ پاهای لاغرشان پیچانده بودند.

نشستم روی پیاده روی نامنظمِ خانه های ردیف سمت راستِ کوچه ی شهید شیرالی و به بازیشان خیره شدم.

آن ها هم انگار نه انگار.

می دویدند و توپ از دستشان در فرار بود.

به هم گل می زدند و انصافا گل می کاشتند.

بعد از نیم ساعت بازی طاقت فرسا که نقش زمین شدند ایستادم بالای سرشان: خسته نباشید آقایون! بازی باحالی بود.

بچه ها، به کمکتون نیاز دارم.

مرد جوون باغیرتی هست که بدونه مسجد فاطمه زهرا (س) کجاست و منو تا اونجا ببره؟ پسربچه ای با زانوی زخمی و لپ های گل انداخته که به سختی نُه ساله به نظر می آمد از بین بچه ها خودش را بالا کشید: من می برمتون.

بیاید دنبالم.

اگه تند راه برید خیلی نزدیکه نگاهی به اول تا آخر کوچه انداختم.