میهمان شاه خراسان/ تو کیستی؟ شریک غم اهل عالمی!

در صف انتظار برای ملاقات شاه خراسان می ایستم.

قدم ها کوتاه است و دل ها ملتهب و چشم ها پریشان.

پاهایم می لرزد و چشم هایم اشک می شود و استاد کریمخانی توی سرم روضه می خواند: - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: عبا کشان می روم.

از بست پایین خیابان شهید نواب صفوی.

در هوایی سردتر از هشت درجه عاشقی.

دلم غلغله است و مثل سیر و سرکه می جوشد.

خجلم از شاه خراسان.

فکرش هم عذابم می دهد.

نه، من در این ماه هایی که گذشت کاری که قابل دارِ تقدیری چون زیارت خورشید باشد در پرونده ام نداشته ام.

شاه چرا منِ روسیاه را به بارگاهش فرا خوانده؟ و به خودم جواب می دهم شاید برای تنبیه!   دست های یخ زده ام را توی دستکش ها محکم جا می اندازم و به آسمانِ بغض کرده خیره می شوم.

گرگ و میش غروب است و من می روم که بنشینم کنج صحن آزادی، روی قالی های سه در چهارِ سرخ حرم.

زیر سایه ی مرحمت شاه.

نم نم بارانی ریز می نشیند روی پلک هایم و چشم های خیسم را بارانی تر می کند.

نقاره می زنند.

دخترکی ذوق زده دستم را می کشد: برفه خاله؟ می خندم و به گنبد طلا خیره می شوم: نوره، نور! پرچم سبز علی بن موسی الرضا (ع) مثل زمردی سبز در شفق آسمان می درخشد.

نقاره جادوی عجیبی دارد برای دگرگون کردن منِ سراپا تقصیر، نه کتاب است و نه سخنرانی، نه امر به معروف است و نه نهی از منکر، نقاره یک منبر روح دار است که از حنجره ی �