نسبت میان هنر و جامعه در بحران ها چیست؟

علی شمس معتقد است که تئاتر اجتماعی ایران در دهه های اخیر رو به افول گذاشته است.

- این نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر در گفتگو با ایسنا دلایل رشد نکردن تئاتر اجتماعی را در این سال ها ارزیابی کرد و از نسبت تئاتر و جامعه در شرایط بحرانی سخن گفت.

او با یادآوری دوره اوج تئاتر اجتماعی در دهه هفتاد گفت: اساسا بدنه تئاتر اجتماعی در اواخر دهه 70 با کسانی مانند محمد یعقوبی، علیرضا نادری و .

شکل می گیرد.

بعدتر با فهمیدن یا اضافه شدن تئاتر مستند، رویکردهای دگرگونه ای را نسبت به تئاتر اجتماعی می بینیم که الزاما دراماتیک نیستند بلکه بیشتر فرم اجرا را دخیل می کنند.

به همین دلیل تئاتر اجتماعی ایران که از بستری رئالیستی کار خود را آغاز و بعد در فرم خود را جستجو می کند، در سال های اخیر به لحاظ بُن مایه دراماتیک بسیار ضعیف شده است.

او درباره دلایل این وضعیت توضیح داد: زیرا بیشتر کارگردان های نوجو و آوانگارد شکل دیگری از اجرا را دوست می دارند یا ترجیح می دهند جهان دیگر و شخصی خود را از تئاتر بیافرینند.

بنابراین تئاتر اجتماعی به مثابه تئاتری که بخواهد معضلات اجتماعی را مانند طلاق، خودکشی یا هر چیزی را که جامعه درباره آن دچار تضاد و تناقض است، واکاوی کند، اساسا رو به افول گذاشته است.