چرا مردم چیزهای منزجرکننده و ترسناک را دوست دارند؟

مخاطبان شکسپیر این لذت نامطبوع را پذیرا بودند؛ درست مانند مخاطبان مدرن که جدیدترین فیلم های هولناک را در سینما و تلویزیون تماشا می کنند.

- تحلیل این جاذبه و سودبردن از آن محصول عصر دیجیتال نیست.

این پدیده حتی در زمان شکسپیر نیز رایج بود.

  تراژدی بدنام این نمایشنامه نویس، تیتوس آندرونیکوس به اندازه یک فیلم سلاخی امروزی خون دارد.

طبق یک تخمین، صحنه های این نمایشنامه شامل 14 کشته، 9 تا از آن ها روی صحنه، 6 قطع عضو، 1 تجاوز (یا 2 یا 3، بسته به اینکه چطور بشمارید)، 1 دفن انسان زنده، 1 مورد جنون و 1 آدم خواری، میانگین 5٫2 قساوت به ازای هر اکت، یا یکی به ازای هر 97 خط است.

  سینتیا مارشال منتقد (Cynthia Marshall) هنگام بررسی جذابیت غامض خشونت این نمایشنامه می پرسد: چرا یک مخاطب، هر مخاطبی، از تکرار خشونت تیتوس نسبت به بدن انسان لذت می برد؟   پاسخ ریشه در طبیعت جذاب انزجار دارد که روان شناسان آن را مستند کرده اند.

درواقع، در اوایل شکل گیری انگلیس مدرن، یک صنعت روستایی انزجار در این کشور وجود داشت.

  جمعیت انبوه به تماشای اعدام های ملاعام می رفتند و جسد مجرمان با زنجیر آویزان می ماند تا مردم به آنها خیره شوند.

در تئاترهای آناتومی باز، بینندگان کنجکاو می توانستند پزشکانی را تماشا کنند که مردگان را تشریح می کردند.