باورتان نمی شود که این شعر از چنین شاعری است

خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - غزل زندگان جاوید سروده ی رهی معیری نمرده اند شهیدان که ماه و خورشیدند که کشتگان وطن، زندگان جاویدند خلاف شمع، که می گرید از هلاکت خویش به روز رزم، سپردند جان و خندیدند به جان خصم فکندند لرزه همچون بید ولی چو کوه، ز باد اجل نلرزیدند بر آستان رضا، چون غبار بنشستند بر آسمان شرف، همچو مه درخشیدند به جنگ دشمن اگر نقد جان نمی دادند به جان دوست، چنین منزلت نمی دیدند اگر به دیده بیگانه اند، چون شب تار ولی به دیده ی ما، همچو صبح امّیدند به جان پاک شهیدان که زنده اند رهی دلاوران، که سزاوار جشن جاویدند محمدحسن معیری، متخلص به رهی در 10 اردیبهشت 1288 در تهران متولد شد.

از کودکی به شعر، موسیقی و نقاشی علاقه مند بود و 17 سال بیشتر نداشت که اولین رباعی خود را سرود.

او در مطبوعات فعالیت داشت و در شعرهای فکاهی و انتقادی از نام مستعار زاغچه ، شاه پریون ، گوشه گیر و حق گو استفاده می کرد.

معیری در سال های آخر عمر به رادیو رفت و تصنیف های بی شماری ساخت.

از ترانه هایش به شد خزان ، شب جدایی و مرغ حق می توان اشاره کرد.

رهی کتابخانه ای داشت که آن را یک سال پیش از مرگش به مجلس شورای ملی اهدا کرد.

رهی 24 آبان 1347 در تهران درگذشت و در قبرستان ظهیرالدّوله به خاک سپرده شد.