اوراقی که خون نیما یوشیج را مسموم می کردند

«نیما» که به باور اسلامی ندوشن، شعر را سزاوار آن می ‏دانست که بتوان عمری‏ در خدمت آن به سر برد، نوشتن را مثل راه رفتن، عادت و در حقیقت یک نوع وسیله تفریح و معالجه احساسات خود می دانست.

- نیما که به باور اسلامی ندوشن، شعر را سزاوار آن می ‏دانست که بتوان عمری‏ در خدمت آن به سر برد، نوشتن را مثل راه رفتن، عادت و در حقیقت یک نوع وسیله تفریح و معالجه احساسات خود می دانست.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، بیست ویکم آبان ماه امسال، صدوبیست وپنجمین زادروز علی اسفندیاری، همان نیما ی ادبیات ایران است.

نیما شصت و چند سال عمر کرد و نزدیک چهل سال‏ به شاعری پرداخت.

در سراسر این دوران چون کیمیاگر سرسخت صبوری که‏ در کنج دکه خویش انزوا گزید، نشست و به کشف شعر کوشید.

آنچه از زمان درگذشت او بر سر آن حرفی نیست، شیوه زندگی اوست.

نیما ، شاعرترینِ شاعر روزگار ما بود، به شعر عشق می ‏ورزید و عمر خود را بر سر آن تباه کرد.

نیما یکی از کسانی‏ بود که پیشه شعر گفتن را به خودی خود بس می ‏دانست.

پیشه شعر نه بدان گونه که‏ قصیده ‏ای در مدح این و آن با وصف عید و عزایی بسرایند و به صدای بلند بخوانند و با آن کسب معاش کنند.

نه؛ نیما شعر را سزاوار آن می ‏دانست که بتوان عمری‏ در خدمت آن به سر برد، بی ‏چشم داشت اجر و پاداشی.