عادل فردوسی پور؛ ... و همچنان در ستایش زندگی

حالا بهتر درمی یابیم چرا دیروز عادل فردوسی پور احساساتی شد.

چرا کودک درون او فعال و زنده است، چرا  در جایگاه استاد دانشگاهی در حد شریف چون دانشجویان می پوشد و چرا این قدر دوست داشتنی است -    او گفت: جای دانشجو پشت میله زندان نیست.

همه مردم ایران خواهان آزادی بی قید و شرط دانشجویان در بند هستند.

این خواسته حداقلی نه تنها از این دانشگاه بلکه تمام دانشگاه هاست.

نیروهای لباس شخصی را هم نباید برای دانشجوها به کار برد.

     از این صریح تر و در عین حال انسانی تر و مسالمت جویانه تر و مدنی تر و صنفی تر نمی توان سخن گفت و صدا و سیما نمی تواند به مجری مشهور پیشین خود را نیز که دوشنبه شب ها تلویزیون ایران را بر شبکه های ماهواره ای برتری می داد به تجزیه طلبی و عامل سعودی متهم کند.

البته از این صدا وسیما هیچ چیز بعید نیست و مثل نقل و نبات تهمت می زنند ولی عجالتا دارند شاهکار قبلی شان را که کوچاندن مجری ورزشی دیگر – مزدک میرزایی – به شبکه ایران اینترنشنال بود تماشا می کنند و سر به سر مجریان سابق و لاحِق نمی گذارند.

      با صدارت علی فروغی در شبکه سه عادل سه راه داشت: اول این که در برابر او کرنش کند و بابت گناهان ناکرده پوزش بخواهد و مراتب خاک ساری خود را به رییس جدید ابراز کند.