نقد سریال «بی همگان»؛ سریالی با دونیمه ی خالی و پر

سریال «بی همگان» این شب ها مخاطبان تلویزیونی بسیاری را پای شبکه سوم سیما نشانده است.

سریالی که داستان آن عملاً به دو بخش تقسیم شده است؛ بخش اول سرشار از تلخی و ناامیدی و بخش دوم سرشار از حس زندگی و تلاش.

- بی همگان تا قسمت بیستم همچون ساخته قبلی گروه سازنده اش یعنی افرا می باشد؛ از شباهت در محتوا و شخصیت پردازی گرفته تا استفاده از بازیگران مشترک با نقش های یکسان.

خط اصلی داستان هردو اثر ماجرای عشق پسر فقیر به دختر پولدار و سنگ اندازی ها و تحقیرهای پدر دختر می باشد، در هردو اثر پسر فقیر از راه به در می شود با این تفاوت که در افرا پسر فقیر به قتل می رسد اما در بی همگان پسر با دیگری ازدواج کرده و از زندگی دختر ثروتمند بیرون می رود.

*جذابیت سریال از نیمه دوم بی همگان شاید تا نیمه داستان حرف جدیدی برای گفتن نداشته باشد اما بعدازآن به اوج جذابیت می رسد.

گویی تمام شخصیت ها از نیمه دوم اثر وجه دیگری از وجودشان را به مخاطب نشان می دهند؛ امیرعلی سرگردان و خسته از تلخی ها و بدشانسی های روزگار با ازدواجی در ظاهر اجباری به آرامشی عمیق می رسد، یوسفیان برای مقابله با رانت خواری عزمش را جزم می کند و الناز از دختری محجوب و باشخصیت به دختری حسود و کینه ای تبدیل می شود.