گفت وگوی خودمانی با 16 ساله ی دهه شصت/ بنیاد شهدای انفرادی آذربایجان!

قرارمان 10 صبح گلزار شهدا وادی رحمت تبریز در محلی که همه رفقایش دور هم جمع شده اند، است.

کمی قبل از 10 به آنجا می رسیم، همکارم با دست اشاره به آقایی با پیراهن مشکی که روی شلوار خاکستری رنگ انداخته، می کند و می گوید به نظرم خودش است؛ قبل از ما آنجا بود، انگار که اینجا خانه اش است، به این طرف و آن طرف تر می رود؛ مردی با قدی متوسط، لاغر اندام که شیشه های مربعی شکل عینک طبی اش به خاطر تابش آفتاب پاییزی به عینک دودی مبدل شده بود.

نزدیک تر که می شویم، می گوید: سلام بر رسانه ای ها، مگر می شود من در مورد اینها صحبت کنم و خودشان غایب باشند؟ ببین این علی پاشایی را، او رفیق شفیق من است، از آن رفیق هایی که جیک و بوک هم را می دانیم و قرار است هر جایی را که من یادم رفت، او یاد من فراموشکار بیاندازد.

  یک گفتگو با 16 ساله های دهه شصت چند مزار آن طرف تر از رفیق شفیق اش روی یکی از تخت های سنتی گلزار شهدای وادی رحمت نشسته و مصاحبه خود را شروع می کنیم.

نامش اسماعیل وکیل زاده و متولد 1345 در تبریز است، بزرگ شده کوچه شهید رحیم حامدی، یکی از محلات قدیمی تبریز است.

صدایش خش دارد، حدس می زنم شاید جانباز  است، سرفه کوتاهی کرده و می گوید: من که از خودم حرفی برای گفتن ندارم ولی اجازه بدهید تا از تک به تک این عشق ها برایتان بگویم؛ اصلا این دیدار یک دفعه ای چقدر به دل آ