روایت «سلمان»؛ از دامغان تا خان طومان و تهران/ آرزویی که بعد از 7 سال محقق شد!

پاییز 1401 خوب شروع نشد.

اوایل مهرماهش، رنگ وبوی عجیب غم و سردی داشت.

در صفحات مجازی که گشتی می زدی، دیگر خبری از عاشقانه های پاییزی و عطر باران و طراوت قدم زدن های شبانه نبود! هر روز و هر شب، نه ده ها، نه صدها، بلکه هزاران خبر و گفت وگو و گزارش و پست و استوری و پیام و فراخوان از شبکه های مختلف فارسی زبان خارج از کشور و دنباله های آنها در تمام مجاری پیام رسانی به سمتت پرتاب می شد.

همه 24 ساعته به تکاپو افتاده بودند و میلیون ها پیام را برایمان منتشر می کردند تا به مردم بقبولاند که روزهای آخر کار جمهوری اسلامی در ایران فرارسیده (!)؛ تلاش برای آرزوی نافرجام چهار دهه ای که فکر می کردند این بار بدان دست خواهند یافت.

پروژه التهاب آفرینی در ایران، ایجاد اغتشاشات خیابانی، سرنگونی جمهوری اسلامی، تجزیه ایران و استیلای بر آن و ده ها هدف ریز و درشت دیگر که بارها آزمون شده بود، این بار هم غربی ها را به میدان آورد تا در کنار انواع و اقسام رسانه ها، از جیره خواران سعودی گرفته تا سلطنت طلب های شکست خورده و از تکفیری ها تا بازماندگان از قدرت باز هم بود تا امنیت و آرامش از چهره تهران و برخی شهرهای دیگر کشور دور شود.