در روز عصای سفید به استقلال نابینایان کمک کنیم

فرهنگ سازی درستی نشده که چطور باید با یک فرد نابینا ارتباط برقرار کنند.

البته همه چیز از خانواده شروع می شود.

خانواده هایی که فرزند معلول دارند، - گروه زندگی - مینا فرقانی: نمی دانم برای کسی که در مدرسهٔ عادی درس می خواند، چقدر احتمال دارد که در دوران تحصیلش با یک کم بینا یا نابینا هم کلاس شود و با او در یک نیمکت بنشیند.

خوشبختانه من یکی از آنهایی بودم که این تجربه را کسب کردم.

سال سوم راهنمایی بودیم.

چند روزی از مهر ماه گذشته بود که ناظم مدرسه در کلاس را باز کرد و میترا سادات طبایی را به عنوان دانش آموز جدید به داخل کلاس فرستاد.

یادم نمی آید قبل از ورود او اطلاعاتی درباره اش به ما داده باشند.

به محض ورودش، همه به او خیره شدیم و با تعجب نگاهش کردیم.

او کم بینای مادرزادی بود و ما نمی دانستیم.

ظاهر یکی از چشم هایش به کلی فرق داشت.

همین باعث شده بود که سی نفر دانش آموز بی اطلاع از نحوهٔ مواجهه با یک فرد کم توان جسمی، خیره خیره او را دنبال کنند تا روی یکی از نیمکت ها بنشیند.

میترا تحصیلش را در مدرسهٔ نابینایان اصفهان شروع کرده بود.

اما از سال سوم راهنمایی به ناچار در مدارس عادی، ادامه تحصیل داد.

در این میان تنها راه ارتباط او با درس خواندن به شیوهٔ بینایی، یک معلم رابط بود که هفته ای یک بار به مدرسهٔ ما می آمد.