نرگس آبیار: تا دیر نشده باید صدای زنان را شنید

نگرشی که در فرهنگ ایرانی نسبت به زنان وجود دارد، نگرشی دوگانه است.

«زن» در فرهنگ ما از یک طرف واجد شأن «والا» توصیف می شود و از سوی دیگر در میزانسنی سنتی با او به عنوان موجودی فرومایه تر از «مرد» در موضع ضعف برخورد می شود.

- به گزارش تابناک به نقل از اعتماد، این تلقی از زن به سبب همان باورهای سنتی محض، محرومیت هایی را هم برای زنان در جهان جدید به همراه دارد و سبب نادیده انگاشتن بسیاری از حقوق آنها می شود.

نگرشی که انگار معتقد است در نهایت این خود زنان هستند که حتی اگر حق با آنها باشد، باید سکوت و مدارا پیشه کنند؛ سکوتی که گاهی می تواند هزینه های گزافی برای شان داشته باشد و کشنده باشد.

رنج و دشواری سکوت و تحمل در برابر دردهای زنانه به خاطر تابوهای رایج، درونمایه ابلق ، آخرین ساخته نرگس آبیار است.

فیلمی که این روزها در سینماهای کشور نمایش داده می شود.

ابلق روایتی است از رنج و مصیبتی زنانه در این سرزمین.

فیلم، روایتگر دردهای زنانی است که به اقتضای شرایط جامعه تن به سکوت می دهند و از اعتراض به اجحافی که در حق شان می‎شود، خودداری می کنند.

زنانی محکوم به سکوت در برابر خشونت، بی احترامی، تبعیض، سختی کار و تعرض.

از این منظر باید ابلق را روایتی دانست از شرایط غامض و بغرنج نبودن زورآباد ؛ جایی که اگر مرد نتواند بر خود غلبه کند، زن باید �