خانواده ای از جنس رحمت و عطوفت

روزهای پایانی ماه صفر است.

روزهایی که بوی مدینه می دهد و گنبد خضراءو غربت بقیع.

روزهایی که دلت را کنار کبوترهای حرم می برد تا روی گنبد طلای امام هشتم.

- گروه زندگی- هانیه ناصری:روزهای پایانی ماه صفر است.

روزهایی که بوی مدینه می دهد و گنبد خضراءو غربت بقیع.

  غربتی به وسعت چهار قبر و تمام بالهای خاکی کبوتران بقیع.

غربتی به تاریکی شبهای بی شمع و  چراغش.

روزهایی که دلت را کنار کبوترهای حرم می برد تا روی گنبد طلای امام هشتم.

همان غریب الغربا.

همان که هروقت دلت می گیرد و در کارت گره می افتد، ناخواسته دلت کبوتر می شود و پر می کشد به روی گنبدش.

همان که ضامن آهو شد.

همان که من و تو امیدواریم دخیلی را که به پنجره فولادش می بندیم با دست لطف و عنایت باز کند.

این روزهای آخر صفر،  بخواهی و نخواهی حال و هوای دلت جور دیگری است.

    *دوست من کجاست؟ رحمه للعالمین بود.

رسولی از جنس مهربانی و عطوفت.

به اقتضای مقام پیامبری، هر چه مردم   نامهربانی می کردند، او صبر می کرد و گذشت.

خاصیت پدر بودن است و او پدر امت اسلام بود.

از کوچه ای می گذشت.

مثل همیشه خودش را آماده کرده بود نبیند و ببخشد.

اما مرد آن روز در کوچه نبود.

سراغش را گرفت.

دوستی داشتم  که  این جا خانه دارد.