زیارت زیر تیرباران سربازان آمریکایی/ حاج محسن رسولان، کاروان داری که از سقوط صدام تا صعود داعش کاروانش به راه بود

  صدام تو عراق مخفی شده بود، تو دل عراق؛ فکرش هم وحشتناکه، اینکه یک دیکتاتور به جای فرار، قایم موشک بازی کنه! همه جا ترس بود، مغازه دار کرکره ی مغازه شو می کشید ممکن بود صَدامو پشت دخلش ببینه که داره کیک و نوشابه می خوره! نونوا می رفت تو انباری که آرد امروزو بالا بیاره ممکن بود صدامو پشت کیسه های آرد ببینه! صدام همه جا بود اما هیچ جا نبود، درست عین هوا، یک هوای مسموم که اگه نفسش میکشیدی کارِت تموم بود و میمُردی.

اینترنت قطع و وصل شد، بعد از چند دقیقه حاج رسولان دوباره پشت خط بود، صدای صلوات می آمد: اینجا خیلی شلوغه، خیلی خیلی شلوغ؛ جای شما خالی دخترم.

خب کجا بودیم؟ آهان صدام.

دهه ی هشتاد بود، اوایل دهه هشتاد، صدام بازیش گرفته بود و آمریکایی هایِ تا خرتناق مسلح ریخته بودن تو عراق.

هرج بود و مرج.

ترس بود و تیراندازی.

این به بهانه ی اون میزد و اون به بهانه ی این.

از تن سیاه پوش عراق خون می چکید اما راه کربلا باز شد.

دیگه نفهمیدم چی شد.

گفتم کی میاد؟ اومدن، بهبهانی ها اومدن.

شب وحشت _رفتین؟! نفس عمیقی کشید: از مرز رد شدیم، ما با هر سختی بود باید خودمون رو به زیارت اربعین می رسوندیم.

وصیت نامه هامونو نوشتیم و غسل شهادت کردیم.