تو بگو آتش ببارد؛ باید رفت/ تا یار که را خواهد

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری؛ نرجس سادات موسویصدای استارت اتوبوس و صلوات مسافران را که شنیدم اشک چشمانم جاری شد و تازه فهمیدم واقعا راهی شدم و خواب نمی دیدم.

منِ کربلا ندیده بعد از دلشکستگی ها و ناامیدی های از ته دل بالاخره راهی شده بودم، راهی مشایه و بهشتی که فقط تعریفش را شنیده بودم اما هیچ وقت قسمت نشده بود با چشم سر زیبایی هایش را ببینم.

منی که از دعوت و طلبیده شدن ناامید شده بودم، لحظه آخر به مدد امام حسین(ع) و لطف دوستان به یکباره خون خشک شده در رگ هایم دوباره جریان یافت و راهی سفری شدم که جز زیبایی چیزی نداشت.

از بام ایران تا قلب جهان به مرز شلمچه رسیده بودیم، پایم را که از اتوبوس پایین گذاشتم هوای گرم غافلگیرم کرد همیشه این موقع صبح از سرمای هوا پتو را تا زیر گلو بالا می کشیدم تا سرما نخورم و حالا همین ابتدای راه حساب کار دستم آمد که همه چیز اینجا فرق دارد و به عراق که برسم گرمای هوا دوچندان می شود.

دوستم دستی به شانه ام زد و گفت: نکنه پشیمون شدی؟ پیشمان؟ تو بگو از آسمان آتش ببارد من باید بروم.

از همان ابتدای راه و قبل از رسیدن به پایانه مرزی موکب ها برپا شده بودند و بساط پذیرایی به راه بود و سیل مردمی که به سوی گیت ها در حرکت بودند.