درمان زخم کهنه کمربندی شیراز نیازمند تصمیمی کشوری/ شهرداری شیراز زیر بار مسؤولیت کامل این محور نمی رود

خبرگزاری فارس شیراز، راضیه نجار؛ سر و رویش خسته و پریشان و آه از نهادش بلند شده بود، خمیده خمیده در کنار جاده پیش می رفت و گرمای هوا قطرات عرق را بر پیشانیش نشانده بود.

دستش را بلند کرد و کمک خواست، از راننده خواستم کنارش توقف کند و صدا زدم مادر! بیایید تا مسیری شما را برسانیم.

لحظه ای سربرگرداند و پرسید: قطره ای آب داری؟ بطری آب را به سمتش تعارف کردم.

گفت: خانه مان همین بغل در شهرک فرهنگیان است، از راننده اسنپ درخواست کردم که پیرزن را به خانه اش برساند.

پس از سوار شدن بدون لحظه ای درنگ سر صحبت را باز کرد و از داغی گفت که دو سال است در سینه دارد، امانش را بریده و طاقتش را طاق کرده است.

می گفت پسر بیست و چندساله اش که به تازگی پس از سپری کردن دوران خدمت سربازی وارد بازار کار شده بود و چه خواب و خیال ها که برایش نداشت در رفت و امد از کمربندی تصادف کرد و جان باخت! از رنجی گفت که دو سال است گریبانش را گرفته و از ناملایمات جاده ای که روزانه قربانی می گیرد و تاکنون خانواده های بسیاری را داغدار کرده است.

حکایت جاده ای که سالهاست در شهر شیراز به جاده مرگ تشبیه شده و انسان های بسیاری را بلعیده است! جاده ای که صاحبی ندارد و یک همت مردانه، عزم و اراده ای جهادی برای درمانش لازم است؛ چراکه سخن گفتن و وعده و وعید بدون عمل، مرهمی بر این زخم کهنسال