کوله پشتی محبت در راه کربلا/ از بغض های بانوی سرطانی در نیشابور تا لباس های زائران پیاده اربعین

مادرم سرطان داشت و توده سرطانی بدخیم به تمام بدنش حتی غدد لنفاوی سرایت کرده بود اما بعد از اینکه متوجه بیمار ی اش شد تن به شیمی درمانی نداد.

تنها ناراحتی مادرم انتظار برای زیارت حرم امام حسین(ع) بود.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از نیشابور، برای خداحافظی با دوستی به محل اعزام آخرین زائران راهپیمایی کربلا می روم.

فضا عطرآگین از بوی اسپند و گلاب است و صدای صلوات و التماس دعا از هر گوشه شنیده می شود.

زائران ابی عبدالله با خوشحالی از  طلبیده شدن به درخواست راننده اتوبوس کوله ها و ساک های کوچک سفری را به شاگرد راننده می دهند تا در قسمت مخصوص جای دهد.

دو دختر جوان هم کوله هایشان را به شاگرد راننده می دهند، او با گرفتن کوله ها می گوید: چقدر سنگین است! چطور می خواهید اینها را در راهپیمایی غدد لنفاوی سرایت کرده است.

مادرم بعد از اینکه متوجه بیمار ی اش شد تن به شیمی درمانی نداد.

تنها ناراحتی مادرم انتظار برای زیارت حرم امام حسین (ع) بود.

مادرم ما را به یتیمی بزرگ کرده بود و در تمام این سال ها چیزی از ما نخواسته بود.

   باید تنها آرزویش را برآورده می کردیم.

  می دانستیم سفر زائران کربلا در راهپیمایی اربعین با مشکلاتی همراه است به خصوص مادر ما که بیماری سختی داشت.