فکر کنید الان حسن روحانی رییس جمهور بود ...

اگر این حوادث در دولت حسن روحانی اتفاق می افتاد، صدای وااسلامای برخی به آسمان بلند می شد.

- این رسم غلطی است که در سپهر سیاست ایران رواج پیدا کرده است.

تا دولتی که دوستان به پا کرده اند، بدی را خوبی می بینیم اما وای به روزی که دولت از رقیب باشد.

بهترین اتفاقات را هم چنان زشت می بینم که بیا و ببین.

اصلاح طلب و اصول گرا هم ندارد.

همین رفتار باعث می شود تا ما نقش دوست خوب را بازی نکنیم.

از قدیم گفته اند، دوست خوب کسی است که عیوب رفیقش را ببیند و به او متذکر شود.

بسیاری از جریان های سیاسی نه تنها زشتی ها را نبینند بلکه سعی می کنند آنها را بزک کنند و بگویند؛ ببینید چه کار خوبی! کاش امکان داشت همه به منافع ملی کشور فکر کنیم.

اگر اینگونه بود، صدای مان در برابر هر اشتباهی بلند بود و منافع حزبی و جناحی مان را به مصالح کشور ترجیح نمی دادیم.

اگر این روحیه را داشتیم، هر اشتباهی می دیدم، می گفتیم و سعی نمی کردیم با خریدن یک دبه ماست، آن را ماست مالی کنیم که نه انگار نه خانی آمده نه خانی رفته است.

یکی از ویژگی های توسعه همین مسئله است.

منافع ملی بر هر مسئله ی دیگر ارجحیت دارد حتی اگر رییس جمهور یا رییس مجلس برادر ما باشد.

تا وقتی دولت های دوستان مان می شود بهترین دولت تاریخ که خرابه تحویل گرفته و گلستان تحویل داده است، وضع همین است که که همین.