یاغی روایت عصیان آدمی بر نهایت ناامیدی

شاید اکثر ما در زندگی این تجربه را داشته ایم که در لحظه ای، تنها از آنچه بر ما حادث شده گلایه کرده ایم و از درد به خود پیچیده ایم، اما زمانی بعد، - با نگاه به گذشته متوجه شده ایم که اگر نبود این درد جانکاه، آن قدرت ایستادن و گذر از موانع هم وجودی نمی یافت.

مینو خالقی - چشمانم را میبندم هر آنچه نامش انرژی منفی است در سرم می چرخد.

امید پر می کشد و خشم و ناامیدی جایش می نشیند.

سرم را به بالا می آورم.

از پشت پلک های بسته ، حتی آبی آسمان نیز به سیاهی میزند.

با چشم بسته، رنگ، نور و درخشش، تنها در یک کلمه خلاصه می شود: تاریکی .

چشمانم را باز می کنم آسمان هنوز آبی است ولو ابرهای بزرگ و پشته ای،خورشید را بپوشانند ولو آنکه آفتاب در حال غروب باشد و سایه آدم های کوچک بزرگ شود.

باز هم فردا خورشید طلوع میکند و این حتمی ترین تجربه بشری است.

تجربه ای که هر روز یگانه و در عین حال تکرار شونده است.

پدیده ای که دنیایی حرف در آن تلالو بی نظیر هر صبحش نهفته است و خلاصه ی تمام آن حرف ها در این است که: الیس صبح بقریب که صبح فرا میرسد، که تاریکی هرگز و هرگز ماندنی نیست… با خود می اندیشم روزهایی بهتر در پیش است.

تجربه ای که هر کدام از ما بارها در زندگی لمسش کرده ایم و تنها، امید به طلوع دوباره نور نجاتمان داده است.