پرده نهم: حنظله بن اسعد شبامی؛ قاری قرآنی که امام حسین (ع) در جواب دعایش، دو بار «آمین» گفت

 تیر اول که به تنت نشست، تیرهای بعدی را سینه ات با آغوش بازتری می پذیرد؛ آن ها کمان می کشیدند و من فریاد می زدم: بزنید، که این سینه قرآن است! اعور کوفی خنده ی مستانه ای سر داد: برادران! به سوی حسین بن علی و یار حافظ قرآنش هجوم آورید که طعمه هایی در خور شمشیرند! خون زیادی از تنم رفته بود اما هنوز آنقدری توان در رگ هایم بود که اجازه ندهم تیری به تن سرورم حسین اصابت کند؛ کودکان از خیمه ی حریم اهل بیت بیرون می آمدند و دقایقی که سرورم حسین نزدیکشان بود سر بر آستینش می کشیدند.

زبانم از شدت تشنگی به کام چسبیده بود و رگه های دلمه بسته ی خون بر پیرهنم هر لحظه درشت تر می شد؛ نگاهم به غربت سرورم حسین و یکه تازی باقی مانده ی اصحاب بود که هر کدامشان را لختی نفسی تازه می شد، با تکبیر به میدان می شتافتند و جان شیرینشان را فدای ابی عبدالله می کردند.

زخم های عمیق بر رمل ها نفس نفس می زدم و با شلاق آفتاب در تقلا بودم که خنجری تا روی گلویم پایین آمد، دستی تنومند بود که در پی غنیمتی، سرم را می خواست! زخم هایم آنقدر عمیق بود که با تکانی، خون، فوران می کرد و او وحشیانه تر هجوم می آورد.

سرم سنگین شده بود و چشم هایم سیاهی می رفت که ناگاه با دیدن حسین و حمله ی کفتارهایی که گردش حلقه بسته بودند آیه ای در دلم روشن شد: وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ �