پرده هفتم: انس بن حارث کاهلی؛ پیرمردی رازدار که دلیل اشک حسین (ع) در روز عاشورا شد!

 بمیرد آدمی که رازی در سینه داشته باشد و جسمش برای برملا کردنش یاری ندهد.

بمیرد بزرگِ قومی که شنیده نواده ی رسول خدا از مکه عزم عراق کرده و پا برهنه به استقبالش نرود.

بمیرد انس پسر حارث که پیر است و بند بند بدنش تحلیل رفته.

بمیرم من که هنوز راز رسول خدا را در سینه دارم و لب فرو بسته ام.

بمیرم من.

بمیرم من.

دخترم با ظرفی سفالین کنارم ایستاد: دور از جانتان پدر، چرا آرزوی مرگ می کنید؟! شیر شتر است، چند روزی ست لب به غذا نبرده اید، جوانان و عشیره ترس جانتان را کرده اند و اکنون پشت در خانه منتظرند، می گویند تا شیخ به شیر و عسل جانی تازه نکند نمی رویم! من بزرگشان بودم و برایشان عزیز، اما حسین که عزیزتر است، حسین که محبوب حبیب خداست، پس او چه؟ دست به شانه ی ظریف دخترم گرفتم و با یا محمداه بلند شدم اما هنوز نایستاده بر زمین افتادم، ظرف شیر و عسل را نزدیک دهانم آورد و جرعه ای به زور میهمانم کرد اما دهانم زهر بود و تلخ، به سر اشاره شدم نزدیک تر بیاید و سفره ی دل گشودم: میدانی که حسین در راه کوفه است؟ _میدانم پدر _میدانی که از این نامردمان آبی گرم نمیشود _میدانم با تمام توانم دستانش را فشردم و در چشمان معصومش خیره شدم: پس جان پدر، قوممان را به حیله ای از خانه دور کن تا من رازی را برایت فاش سازم! رازی که سال هاست از زبان رسول الله در سینه ام به اما