پرده هفتم: انس بن حارث کاهلی؛ پیرمردی رازدار که دلیل اشک حسین (ع) در روز عاشورا شد!

دخترم به میان اتاق آمد، درها و پنجره ها را بست و درزها را با خمیر خرما گرفت، بعد روبه رویم نشست و آرام خیره شد: «بگو پدر که اگر گفتن آن راز سبک ترتان می کند من اینجایم تا با شما سنگینی بارش را به دوش بکشم» دستی به سینه زدم و ناگاه بغضم ترکید، - خبرگزاری فارس؛ حنان سالمی: بمیرد آدمی که رازی در سینه داشته باشد و جسمش برای برملا کردنش یاری ندهد.

بمیرد بزرگِ قومی که شنیده نواده ی رسول خدا از مکه عزم عراق کرده و پا برهنه به استقبالش نرود.

بمیرد انس پسر حارث که پیر است و بند بند بدنش تحلیل رفته.

بمیرم من که هنوز راز رسول خدا را در سینه دارم و لب فرو بسته ام.

بمیرم من.

بمیرم من.

دخترم با ظرفی سفالین کنارم ایستاد: دور از جانتان پدر، چرا آرزوی مرگ می کنید؟! شیر شتر است، چند روزی ست لب به غذا نبرده اید، جوانان و عشیره ترس جانتان را کرده اند و اکنون پشت در خانه منتظرند، می گویند تا شیخ به شیر و عسل جانی تازه نکند نمی رویم! من بزرگشان بودم و برایشان عزیز، اما حسین که عزیزتر است، حسین که محبوب حبیب خداست، پس او چه؟ دست به شانه ی ظریف دخترم گرفتم و با یا محمداه بلند شدم اما هنوز نایستاده بر زمین افتادم، ظرف شیر و عسل را نزدیک دهانم آورد و جرعه ای به زور میهمانم کرد اما دهانم زهر بود و تلخ، به سر اشاره شدم نزدیک تر بیاید و سفره ی دل گشودم: میدانی که �