به تو هر لحظه سلام

در زندگی روزمره ما صحنه هایی هست که شاید ظاهرشان ساده باشد، اما ناگهان ما را پرت می کند به جغرافیای کربلا و تاریخ عاشورا.

دلمان حال و هوای حسینی می گیرد و نم اشکی در چشممان می نشیند.

- شاید زیر لب زمزمه ای هم بکنیم صلی الله علیک یااباعبدالله الحسین .

متن زیر توصیف یکی از این موقعیت هاست.

کیفم را از شانه درآوردم و دنبال کلید گشتم که در را باز کنم.

توی هیچ کدام از زیپ ها و جیب ها نبود.

کار خودش است.

حتما علی در خانه گردی های سینه خیزش، به کیف بخت برگشته من رسیده و دسته کلید محبوبش را در آن یافته.

زنگ می زنم.

صدای محمد از پشت آیفون می آید.

-کیه؟ -باز کن مامان.

خوب است.

صدای گریه ای به گوش نمی رسد.

مقداد خوب از پس نگهداری علی هفت ماهه برآمده.

اینقدر همیشه خودش را در نگهداری از بچه زیر یک سال ناتوان نشان می دهد که آدم فکر می کند نیم ساعت هم نمی تواند علی را نگهداری کند.

از پله ها می روم بالا، صدای محمد و فاطمه به گوش می رسد.

حتما دم در ایستاده اند تا خاطرات این یک ساعتی که نبوده ام را تند تند برایم تعریف کنند و مدام وسط حرف هم بپرند و با هم دعوا کنند.

می رسم دم در.

دو تا شاخ شمشاد هفت ساله و چهار ساله ام منتظر ایستاده اند.

- مامان مامان! علی اینقدر گریه کرد.