عکاسی که با «بن لادن» زندگی کرد/ با کارت ارشاد خبرنگار ارتش ایتالیا شدیم

خبرگزاری فارس-همدان؛ سولماز عنایتی: صحیفه زندگی اش معطر به جنگ و جراحت است عین کتاب های نفیس و عطری؛ هر ورقش هم دفتری است از رسم الخط تهذیب و مظلومیت، حتی هر واژه اش  معنایی نو دارد از ایستادگی.

باید سطر به سطر را بخوانی و هر دم غزلی نو کنی؛ گاهی هم تفال بزنی به ناب ترین غزل، همچون عراق و افغانستان، یا نه تاجیکستان و کشمیر؛ شاید هم هند، پاکستان، قره باغ و چچن، اصلا گزیده ای از هر غزل باید پر شالت باشد و لحظاتت را  آغشته بسازی و با چند قطره اشک از چشمه دل یاد بوسنی، کوزوو، لبنان، سومالی، سودان و غزه را زنده نگاه داری.

می دانید جهد و جهاد فرهنگی اش آبستن است از آه مظلوم و زخم ناسور، گویی قابی ساخته از دلواپسی هایش و رفیق شده با التهاب دقایق؛ با هر قاب بغض شده و گریسته، گاهی شکسته و ویران، رخش زرد شده گهگداری هم چشمانش از دریچه دوربین غباری از غم گرفته اما از پای نایستاده و کم نیاورده است.

قصه ها ساخته از هر قاب بی گناهی و شعرها سروده با قافیه قلب های مات بی ضربان، نی نی چشمان خشکیده به افق، مردان به خون کشیده و زنان در چنگال؛ بعد شده عکاس و مستندساز جهانی و رکورددار.

عکاس و مستندساز رکورددار جنگ از تو می نویسم، آری آقای رضا برجی، می نویسم تا شاید کلمات هم نمک گیر هرم نفست شوند و رفوگر دل ریش ریش شده ات، از تو می نویسم تا یادمان نر�