عصر بمب های فرهنگی/ گفت وگویی تحلیلی در تعریف حمله هایی که از بمباران هیروشیما هم خطرناک تر است

 بمباران اتمی هیروشیما و ناگاساکی (به ترتیب 6 و 9 اوت 1945 به وقت ژاپن) دو عملیات اتمی بودند که در زمان جنگ جهانی دوم به دستور هری ترومن، رییس جمهور وقت آمریکا، علیه امپراتوری ژاپن انجام گرفتند.

در این دو عملیات، دو بمب اتمی به فاصله 3 روز روی شهرهای هیروشیما و ناگاساکی انداخته شد که باعث ویرانی و کشتار گسترده شهروندان این دو شهر گردید.

حدود 220 هزار نفر در اثر این دو بمباران اتمی جان باختند که شامل 20 هزار نظامی ژاپنی و بقیه از شهروندان غیرنظامی بودند.

طبق مستندات موجود، شدت این فاجعه به اندازه ای بود که بیش از 100هزار نفر بلافاصله هنگام بمباران کشته شدند و بقیه تا پایان سال 1945 بر اثر اثرات مخرب تشعشعات رادیو اکتیو جان خود را از دست دادند اما امروزه دیگر خبری از این بمباران های اتمی نیست چرا که سلاحی مرگ بارتر پا به عرصه ی وجود گذاشته است.

سلاحی به نام فرهنگ که توانست بار معنایی اش را به جایگاهی فراتر از تعریفش ببرد و امروزه از آن به عنوان کشنده ترین سلاح برای رقم زدن فاجعه های انسانی در سطح جهانی استفاده می کنند، سلاحی که باید با سلاحی هم جنس اما قوی تر از آن، به مصافش رفت یعنی فرهنگ انقلاب اسلامی ، که در این گفت وگوی تحلیلی با دکتر سجاد صفار هرندی، رییس پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی به تاریخچه و ماهیت و کنش های آن پرداخت