سفر با ماشین زمان در «سومین روز تابستان»

«سومین روز تابستان» ماشین زمانی است که سوار بر سفینه تئاتر به دهه شصت سفر و داستانی نوستالوژیک را روایت می کند که با پوست، گوشت و استخوان مردم این سرزمین در هم تنیده است.

- خبرگزاری فارس، همدان؛ ماشین زمان روشن شد، همه به توپ پلاستیکی لایه شده به سبک دهه شستی ها چشم دوخته بودند؛ موتور ماشین همان بود، همان آغاز توپ؛ توپه توپ.

سفر شروع شد، توپ می چرخید و ما یک سال به یک سال عقب می رفتیم، تا بالاخره حدود 35 سال پیش در کوچه ها و خیابان های آن روز فرود آمدیم، ما از سفینه میرزا مرشد را نان به دست دیدیم که صبح اول وقت می رفت تا در کنار خانواده صبحانه را بخورند و هرکس به سراغ کار خود برود.

سیاوش 13 ساله آماده می شد تا دست راست مرشد شده و جا پای جای پدر بگذارد.

میرزا، بزرگ محل بود، او محرم و صفر تعزیه می گفت و روزهای دیگر هم در قهوه خانه نقل شاهنامه.

بچه ها به رسم همان روزها، اول کمک حال خانه بودند و وقتی کارها تمام می شد؛ عصرهنگام تو کوچه گل کوچیک بازی می کردند و طبیعی بود بازار کری خوانی هم داغ داغ باشد تا .

بقیه داستان را حیف است برایتان تعریف کنیم، حیف است که خودتان این سفر را نروید و سوار ماشین زمان محسن پورقاسمی نشوید و ماجرای کوی مهربان را خودتان به چشم نبینید.